Οι αναμνήσεις

Ξένε διαβάτη

αυτός είναι ο κόσμος μου
στον έδειξα θαρρώ, τον είδες
εδώ είδα πρώτη φορά τις ηλιακτίδες
ανάσανα το μυρωμένο αγέρι
κουβέντιασα με κάποιο αστέρι.
Και είναι η ψυχή μου τώρα πια γιομάτη
απ΄τη δική του ουράνια φεγγοβολιά
κι ας είμαι τώρα μακρυά του
κι ας φάνηκαν στο πρόσωπο κάποιες ρυτίδες
εδώ θε νάρθωσαν λαβωμένο περιστέρι

να κατοικήσω σε μια ψηλή αετοφωλιά.